donderdag 16 februari 2017

5 jaar!

Vandaag om half 9 is het precies 5 jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik een vorm van bloedkanker had. Dar was het, niet wat, hoe en hoe ernstig, dat moest allemaal nog blijken. Grond zakt onder je voeten vandaan, je wereld stort in en je bereid je voor op het verhaal wat je moet gaan vertellen tegen jouw ouders, zus, familie, vrienden en alle verdere aanverwante artikelen. Puzzelstukjes vallen op zijn plaatsen, klachten worden verklaard en je hebt zin in een peuk ;) Veel dingen weet ik tegenwoordig niet meer, maar die dag vergeet je niet.

5 jaar is een magisch getal in de kankerscene. als jij 5 jaar schoon bent, dan ben je genezen. Althans zo was het altijd maar die stelling hebben ze afgezwakt. Wat hoeveel mensen lopen genezen het ziekenhuis uit om vervolgens over een maand de stempel palliatief te krijgen. Dit hoeft dan niet door de oorspronkelijke kanker te komen, dit kan ook door een nieuwe. Bij Hodgkin is het zo dat als je 5 jaar schoon bent, de kans op weer Hodgkin vrijwel nihil is, geruststellende gedachten, ik heb namelijk geen zin in weer een beenmerg onderzoek. Maar de kans op een andere kankersoort is verhoudingsgewijs groter dan voor een gezond persoon. Anyway, 6 september is de dag van 5 jaar schoon, die moet ik nog aftellen.

5 jaar klonk ook zo ver weg toen ik in de rollercoaster terecht kwam. Ik voelde mij zo slecht, ik dacht eerst aan beter worden. Toen ik het bericht kreeg dat ik schoon was kon ik mij niet voorstellen dat ik mij ooit nog topfit zou gaan voelen. Eerst aansterken om vervolgens te gaan proberen te werken met daarbij een revalidatietraject. Het revalidatietraject was pittig, maar ik heb veel geleerd en een leuke tijd gehad. Aan het eind van het re-integratietraject op mijn werk was ik eigenlijk nog niet volledig fit om weer vol te gaan werken. Ik had mij al bij dit lot neergelegd. Ik had echter nog geen zin om thuis te gaan zitten en regeltjes in Nederland maken dat je ook niet zomaar gedeeltelijk wordt afgekeurd (hier valt nog wel wat te winnen, na kanker is voor sommigen een langere re-integratie periode nodig).
Na een kans ben ik een tijd thuis geweest. Uiteindelijk ben ik weer gaan werken in Nijkerk. Belasting van het autorijden op belasting van het werken. Maar gaandeweg is het steeds beter gegaan, voel ik mij steeds fitter en kan ik wel stellen dat ik, weliswaar met wat beperkingen, toch echt wel weer op een redelijk oud niveau zit. Redelijk zeg ik, het wordt niet meer wat het was. Het mooiste voorbeeld hiervan is dat ik op het verjaardagsfeest van Nathan afgelopen zondag aan mijn nicht vraag of ze haar theezakje wil hergebruiken, terwijl ik haar net cola in had gedaan: Chemobrein. Mijn lichaam is moe en veroorzaakt een "shutdown". Ik weet dan ook dat het klaar is voor die dag.
Op een normale dag stuiter ik echter tegenwoordig lekker door, heb weer zin in van alles, de ambities zijn weer (iets te veel) aanwezig, ik geniet van het leven, een oude ik komt weer om de hoek kijken.

Vandaag precies 5 jaar geleden om half 9 kreeg ik een kans op een nieuwe toekomst, want:

LEEF JE LEVEN ZOALS JIJ HET WIL LEVEN, JE LEEFT MAAR 1 KEER!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten